Drie dagen thuis

Vandaag is het donderdag 12 april en ben ik de derde dag thuis. En het gaat eigenlijk best wel goed moet ik zeggen, zeker als je nagaat dat het pas ruim een week geleden is dat ik geopereerd ben.
Ik heb de afgelopen nachten best goed geslapen, al lig ik nog steeds op mijn rug. Af en toe een beetje op mijn linkerzij draaien lukt al wel, maar dat ligt toch niet comfortabel voor langere tijd. Ik kan dan mijn rechterarm niet goed kwijt (ligt al snel op mijn rechterzij te drukken) en de wond trekt dan. Zelf in bed gaan liggen lukt inmiddels ook al, maar vanuit ligpositie het bed uitkomen nog niet. Daar heb ik nog hulp bij nodig van iemand waaraan ik mezelf kan optrekken.

Gisterochtend weer even lekker gedoucht, maar daarna was ik toch ongeveer een uur uitgeteld. Je kunt het je haast niet voorstellen. Mensen die mij kennen weten dat ik een fanatiek sporter (wielertoerist) ben en dat ik tot vlak voor de operatie in prima conditie was. Het voelt toch een beetje vreemd aan dat ik dan nu na het douchen gewoon buiten adem ben en in bed moet gaan liggen omdat op de bank zitten dan te vermoeiend is. Dat zo'n zware operatie impact zou hebben op je lichaam en conditie wist ik wel, maar dit had ik niet verwacht. Blijkbaar gaat alle energie die je hebt naar het te herstellen deel van je lichaam. En dat is ook wel nodig. Ze "hebben me flink geraakt" kan ik wel zeggen. Inmiddels is de opgezwollen buik alweer bijna in normale proporties terug gekeerd, maar blijft het feit dat ik een buikwond heb van 16 centimeter, een paar gekneusde ribben, ingeknipte buikspieren en dat er diverse organen aan de kant gelegd zijn of "getoucheerd" tijdens de operatie.
Met de pijn valt het heel erg mee. Ik slik alleen paracetamols (nu nog 8 per dag). Het is ook eerder een beetje vervelend gevoel dat ik voel dan dat je het echt pijn kunt noemen. Alleen als ik moet hoesten dan doet dat wel echt zeer. Dat probeer ik dus zoveel mogelijk te vermijden.

Enige wat ik van de operatie heb overgehouden en waarvan ik hoop dat het nog wel wegtrekt, is een doffe verdoofde plek op mijn buik van ongeveer 5 bij 5 centimeter. Die loopt vanaf mijn navel naar rechts net onder de wond en naar beneden. De arts in het ziekenhuis vertelde dat dit komt doordat men bij het snijden in mijn buik ook zenuwbanen raakt of zelfs doorsnijdt, waardoor (tijdelijk) het gevoel op die plek in mijn buik weg is. Meestal herstelt zich dit na verloop van tijd, maar soms ook niet. Is op zich geen ramp, ik heb er geen last van, maar wel een raar gevoel of eigenlijk juist geen gevoel.

Vanmorgen voor het eerst even lekker een paar rondjes door de tuin gewandeld, even een frisse neus halen. Gisteren was het daar te slecht weer voor. Ik wil dit elke dag gaan doen, het is goed om langzaam aan weer wat te kunnen gaan bewegen. Met de nadruk op langzaam. Ik loop rond als een oud mannetje, zo langzaam en nog een beetje krom, haha. Daarna weer lekker op mijn bedje in de zitstand, dat ligt toch het fijnste. Beneden op de bank zitten is nog niet zo fijn en houd ik na een uurtje meestal voor gezien.

Het gaat elke dag merkbaar een beetje beter, ik word langzaam steeds mobieler, maar ik merk wel dat ik geduld moet hebben, want het gaat wel langzaam.......

En met Marieke gaat het ook erg goed. Ze heeft nog wel last van dikke voeten en vooral een dik rechterbeen (vocht). Het blijkt geen trombose te zijn en de artsen denken dat het wel wegtrekt. Verder blijft haar buik waar de nier in is geplaatst gevoelig, maar dat schijnt altijd zo te zijn. Dat kan nog wel een hele tijd duren voor ze daar aan gewend is. De nier functioneert erg goed en ze gebruikt al veel minder medicijnen dan men normaliter voorschrijft bij dit soort transplantaties. Als de onderzoeken van a.s. maandag goed zijn, mag ze dinsdag naar huis. Dat zou dan een week eerder zijn dan men vooraf heeft aangegeven!